معدن آق‌دربند؛ در پیچ و خم مشکلات کارگری
معدن آق‌دربند؛ در پیچ و خم مشکلات کارگری

کانی مگ، سیاوش پورعلی– در این شرایط مسوولان استانی هم در تلاش برای حل بحران به وجود آمده در معدن آق‌دربند هستند ولی هرچه به جلو می‌رویم وعده‌ها یکی پس از دیگری عملی نمی‌شود و نه‌تنها مشکلی حل نمی‌شود بلکه حجم معوقات حقوقی کارگران هم بیشتر می‌شود و همچنین رفته رفته برخی کارگران هم از […]

کانی مگ، سیاوش پورعلی– در این شرایط مسوولان استانی هم در تلاش برای حل بحران به وجود آمده در معدن آق‌دربند هستند ولی هرچه به جلو می‌رویم وعده‌ها یکی پس از دیگری عملی نمی‌شود و نه‌تنها مشکلی حل نمی‌شود بلکه حجم معوقات حقوقی کارگران هم بیشتر می‌شود و همچنین رفته رفته برخی کارگران هم از دریافت حقوق‌ خود ناامید می‌شوند و محل کار را ترک می‌کنند.

موضوع دیگری که باید در این بین به آن اشاره کنیم ابهام در مورد وضعیت مالکیت معدن آق‌دربند است موضوعی که حتی خود کارگران آن را بی‌اهمیت می‌دانند ولی در هر صورت از شنیده‌ها و خبرهایی که در رسانه‌ها منتشر می‌شود چنین بر می‌آید که بخشی از سهام این معدن متعلق به «آستان قدس رضوی» است و بیشترین سهام‌ش متعلق به بخش خصوصی است. با این تعریف کوتاه می‌توانیم معدن زغال سنگ آق‌دربند را در کنار سایر شرکت‌ها و کارخانه‌های بحران‌زده ایران قرار دهیم و باری دیگر اصرار داشته باشیم تا در آنچه «خصوصی‌سازی» نامیده می‌شود، بازبینی اساسی صورت بگیرد.

یکی از کارگران معدن آق‌دربند که در توصیف سال‌های اخیر خود و همکارانش از واژه بلاتکلیفی استفاده می‌کند با ابراز ناامیدی از وعده‌های مسوولان استانی و همچنین کارفرما، در تماسی به خبرنگار «کانی‌مگ» می‌گوید: «باتوجه به وضعیت کنونی اقتصادی کشور که حتی با حداقل حقوق در شهرهای کوچک و دورافتاده مانند این‌جایی که ما زندگی می‌کنیم هم زندگی به سختی می‌گذرد در مجموع حداقل ۱۳ ماه حقوق عقب مانده داریم و همین‌طور که به جلو می‌رویم تعداد این ماه‌ها هم بیشتر می‌شود. تنها در سال جاری با ماهی که پشت سر گذاشته‌ایم ۶ ماه حقوق عقب مانده داریم و باقی مربوط به سال‌های گذشته است. البته عیدی و سنوات سال گذشته را هم به‌صورت کامل دریافت نکرده‌ایم و هربار کارفرما به‌نوعی از پرداخت آن شانه خالی می‌کند.»

این کارگر با مبهم خواندن آینده این معدن ادامه می‌دهد: «آن‌طور که مشخص است در حال حاضر تولیدی در معدن نداریم و با نزدیک به ۲۰ میلیارد تومان بدهی آینده معدن مبهم است و هیچ‌کس نمی‌داند که چه در انتظار کارگران معدن آق‌دربند است. پیش از این معدن حدود ۱۱۰ کارگر فعال داشت که رفته رفته از تعداد آنها کاسته می‌شود و در واقع چون شفایی از جایی نمی‌بینند ترک کار می‌کنند و حالا حدود ۷۰ نفر از کارگران به معدن می‌آیند آن هم تنها برای دریافت معوقات چون کاری برای انجام دادن نیست. برخی بر این باورند که در این شرایط کارفرما در حال به زوال کشاندن وضعیت است تا کارگران یکی پس از دیگری ترک کار کنند تا خسارت کمتری به ما پرداخت کنند. در مورد مالکیت این معدن هم باید بگویم که تنها نام آستان قدس را یدک می‌کشیم و همه تصمیمات با مدیرعامل جدید است.»

او با پیشنهاد این‌که دارایی‌های معدن را بفروشند تا حق کارگران را پرداخت کنند اضافه می‌کند: «چیزی که ما می‌دانیم این است که معدن آق‌دربند تعدادی ملک در مشهد و تهران دارد که با فروش آنها می‌توانند حق و حقوق ما را بپردازند ولی از این کار هم شانه خالی می‌کنند. چند ماه پیش به‌همراه سایر کارگران تجمع صنفی انجام دادیم ولی با دخالت مسوولان استانی و با وعده‌های توخالی و عکاس‌های تبلیغاتی از ادامه تجمع جلوگیری کردند و ما هم دست از پا درازتر به خانه برگشتیم. بعد از هر بار جلسه‌ای که با نمایندگان ما برگزار می‌کنند سعی در امیدوار کردن ما دارند ولی در واقع ما امیدی به بازگشت بر سرکار نداریم و تنها معوقات خودمان را می‌خواهیم و به‌دنبال چیز دیگری نیستیم. از هر طریقی که فکرش را بکنید برای احقاق حقوق خود تلاش کردیم ولی بدون هیچ نتیجه‌ای همین روند تکراری را ادامه می‌دهیم. اطمینان داشته باشید اگر در مرکز استان بودیم و یا جایی که می‌توانستیم خواسته‌هایمان را رسانه‌ای کنیم حالا هم چرخ معدن آق‌دربند می‌چرخید و هم مطالبات‌مان را دریافت می‌کردیم.»

این کارگر با انتقاد از شعارهایی که از سوی مسوولان در راستای بهبود وضعیت تولید داده می‌شود در پایان می‌گوید: «تعدادی از هم‌کاران ما بعد از سال‌ها تلاش و گذراندن روزهای سخت و کار طاقت فرسای معدن آق‌دربند حالا چند ماهی است که بازنشسته شده است ولی هنوز نتوانسته حق و حقوق خود را دریافت کنند به اضافه حقوق‌های عقب مانده سال‌های گذشته که هنوز به حسابش واریز نشده است. سرنوشت همه ما این است که حتی به بازنشستگی هم امیدی نداریم. مسوولان همواره در سخنرانی‌ها و سفرهای استانی وعده بهبود وضعیت می‌دهند ولی در عمل چیزی از آنها نمی‌بینیم. اینکه سرنوشت‌مان به دست کارفرما افتاده تجربه خوبی نیست چون آنها هر ماه حقوق خود را دریافت می‌کنند ولی وقتی نوبت به ما می‌رسد کفگیرشان به ته دیگ خورده است.»

خبرهای صنفی خود را با کانی مگ به اشتراک بگذارید.