کانی مگ، در تمام دنیا، استارتآپهای معدنی روشهای جدید و نوآورانهای برای حل مشکلات و چالشهای معدن و صنایع معدنی ارایه میکنند. از آنجایی که مشکلات زیست محیطی معادن زیر ذرهبین فعالان محیط زیستی است،معدنکاران برای حل این مشکلات دست یاری به سوی نوآوران حوزه معدن دراز کردهاند.
در سالهای اخیر رشد استارتآپها برای ارایه راهکارهای خلاقانه و فناوریهای جدید در تمامی صنایع صورت گرفته است؛ اما صنعت معدن به دلیل رسوب روشهای سنتی و شرایط سخت و دشوار معدنکاری نسبت به سایر صنایع دیرتر از مزیتهای استارتآپهای معدنی بهرهمند شد.
استارتآپهای معدنی روشهایی را ارایه میکنند که از طریق آن میتوان از زبالههای معدنی برای جذب دی اکسید کربن استفاده کرد. برای مثال یک استارتآپ معدنی در کشور استرالیا راهی برای استفاده از سنگهای دور ریخته شده برای حذف دی اکسید کربن از محیط معدن ایجاد کرده است.
حذف دیاکسید کربن در معدنکاری
یک استارتآپ معدنی جدیدترین فناوری را در زمینه حذف دی اکسید کربن در معادن ارایه کرده است. پیش از این صدها سرمایه گذاری اولیه و ابتکارات تحقیقاتی،ساخت فیلترهای هوای عظیم و کاشت جنگلهای انبوه تا بهبود سلامت خاک،تسریع فرآیندهای زمین شناسی و… برای کاهش CO2 انجام شده بود.
زمانی که شرکتهای معدنی برای یافتن فلزات و مواد معدنی حفاری میکنند، انبوهی از سنگها، مواد شیمیایی و آب آلوده به جا میگذارند. با برداشتهای پیاپی، ذخایر معادن کاهش یافته و باطلهها رشد میکنند، از سوی دیگر روز به روز تقاضا برای فلزات افزایش مییابد. یکی از دلایل مهم افزایش تقاضا برای فلزات ناشی از نیاز شدید به باتریهای وسایل نقلیه الکتریکی و سایر فناوریهای انرژی پاک است.در نتیجه استارتآپهای معدنی باید به فکر چارهای برای تامین نیاز جامعه و از سوی دیگر محافظت از منابع طبیعی و معادن باشند.
دانشمندان علوم اقلیمی میگویند،درحالیکه جهان باید کاهش سریع انتشار گازهای گلخانهای و جایگزینی سوختهای فسیلی با انرژی پاک را در اولویت قرار دهد، این اقدامات به تنهایی برای محدود کردن گرمایش جهانی به ۱٫۵ درجه سانتیگراد کافی نخواهد بود. به گفته هیئت بین دولتی تغییرات اقلیمی سازمان ملل، در نهایت، کشورها ممکن است نیاز داشته باشند هر ساله میلیاردها تن دی اکسید کربن را از جو خارج کنند تا از سطوح خطرناک گرمایش جلوگیری کنند. با این حال، تا کنون، شرکتها و محققان عمدا کمتر از ۱۰۰۰۰ تن CO2 را حذف کردهاند.
استخراج فلزات بیشتر از باطلههای معدنی
فرض اصلی فناوری این استارتآپمعدنی، ترکیب زبالههای معدن با هوا در یک راکتور الکتروشیمیایی است که با برق تجدیدپذیر تغذیه میشود. سپس یک سری واکنشهای شیمیایی صورت میگیرد. سولفات موجود در ضایعات معدن برای تولید اسید سولفوریک به چرخه مجدد تبدیل میشود. این ماده شیمیایی معمولاً برای شستشوی عناصر حیاتی مانند لیتیوم از رسوبات سنگ رسی استفاده میشود و میتوان از آن برای استخراج بیشتر فلزات باتری مانند نیکل و کبالت از انواع خاصی از باطلههای معادن استفاده کرد.
به گفته مدیر این استارتآپمعدنی،فرآیند صورت گرفته و فناوری مورد استفاده برای پیشبرد فرآیند استخراج، دوباره به اسید سولفوریک بازمیگردد، بنابراین میتوانیم ضایعات را به این روش کاهش دهیم.
به گفته وی«همچنین در داخل راکتور، مواد معدنی موجود در ضایعات معدن واکنش داده و با CO2 از هوا پیوند ایجاد میکنند. این باعث ایجاد مواد معدنی کربناته مانند سنگ آهک یا کربنات منیزیم میشود. از مواد به دست آمده میتوان برای ساخت سیمان استفاده کرد و به نوبه خود به تمیز کردن فرآیندی که کربن فشرده دارد کمک میکند. یا میتواند به عنوان پرکننده بیاثر در محلهای دفن زباله معدن عمل کند تا از شسته شدن فلزات سمی جلوگیری کند.»
استارتآپهای معدنی پس از اطلاع از برنامههای شرکتها برای توسعه تولید لیتیوم، از آنها الهام گرفتهاند که بر بخش معدن تمرکز کنند. برای مثال، در نوادا، توسعهدهندگان معدن لیتیوم قصد دارند گوگرد را با کامیون به صحرای مرتفع منتقل کنند و در آنجا بسوزانند تا روزانه ۵۸۰۰ تن اسید سولفوریک تولید کنند. بسیاری از این مواد در نهایت به زباله سولفات تبدیل میشوند و آب و اکوسیستم شکننده را تهدید میکنند.
در هر صورت، CO2 به طور بالقوه میلیونها سال در سنگها محبوس میماند. در طبیعت، فرآیند “کانی سازی کربن” زمانی اتفاق میافتد که سنگهای آتشفشانی و دگرگونی در معرض هوا قرار میگیرند، هرچند در مقیاسهای زمانی بسیار کندتر این اتفاق میافتد.
حداقل دهها طرح دیگر در سراسر جهان توسط استارتآپهای معدنی بررسی میکنند تا از سنگها به روشهای مختلف برای محدود کردن گرمایش جهانی استفاده کنند. این تلاشها اغلب بهعنوان کانیسازی کربن، ”کانیسازی افزایشیافته” یا ”هوازدگی پیشرفته” توصیف میشوند. همه آنها به طور گسترده شامل سوپرشارژ کردن فرآیندهای طبیعی هستند که توسط آن مواد معدنی CO2 را از جو جذب می کنند.
- نویسنده : محمد قهرمانی کوشان
- منبع خبر : اکونومیست